Kur mëndja merr erë!
Kur mëndja merr erë tek gratë e lehta
pa krahë e këmbë i shkojnë e fjalët e shkreta
Nuk di kujt t’ia vëj fajin për fatin që e ka zënë
Nuk di ku t’i përplasi, nga turpi që ka bërë!
Hidh e hidh dufe e horlliqe në fjalë e poezi
S’di nga ta kapi fjalën, prej koke apo prej bishti
Zë e thërret si një e marr nëpër rrugë
Sa nuk i bie dhe të fikët por s’di se ç’do e s’di…
Del në dritare të shikoj nëse i vjen
Fati, që e zuri disa dekada vjetë-rrjesht
Herë e shan, e herë zë e përkëdhel
e herë e rreh, e herë e bën në publik legen!
S’di nga t’ja mbajë e s’di ku të shkoi
Një marraz, në shpirt ndërdhëmbë e mundon
E duke u shtirrur, me makjazhe e bojë
Flokët si e çmëndur i bën, vallë i rrëgullon!
U bë rezile e botës, e publikut online
Duke sharë e koçobolepsur gratë mbanë
Nuk di se kujt t’ia vë fajin, nuk di se kujt
Vetes që dalldiset, apo kurvave që venë me të sajën burrë?!
