Në duar mban një tufë lule
që i ka këputur
nga gjoksi i grisur i nënës.
Nga shkëmbinjtë
ku është ulur që fëmijë
pikon vështrimi i ujshëm i babait
ashtu pa bujë…
Ajo tashmë është një pishë e lartë,
gati për të braktisur
vetminë e saj.
Në kraharorin e tij
të mbledh boçet me stika.
e halat e pishës
që bien stinëve
t’i thahen mbi zemër
në një delir paralel
midis luleve në gjoks
e shkëmbinjve lotues…
Marissa Rrasa Ashiku-AJO
TË NGJASHME