Mosha rend si kalë i harbuar
Në lëndinat e stinëve njerëzore
E ndjej se stinën e ftohtë kam filluar
Retë e pamëshirëshme hedhin flokë bore.
E ndiej erozionin e stinës së beftë
Tek gërryen gjithçka qe gjen zbuluar,
Sinjale alarmi ajo derdh si rrufetë
Herë në organe, herë në këmbë e duar.
Më kot më pret me padurim moj stinë e ftohtë
Mendon se do të dorëzohem kaq lehtë,
Hidh sa të duash dëborë mbi flokë
Dhe rrudhat brazda mi bëj po munde.
Se dhe në stinët e tjera të jetës
Kam kaluar dimra të vështirë,
Por me zjarrin e dashurisë njerëzore
Akullnajat tuaja kam mundur me shkrirë.
Aspak stë kam frikë o dimër i jetës
Me të gjithë gurët që lëviz smë mund,
Nuk jam nga ata që thjeshtë kurajë ti jap vehtes
Por denjësisht të pres stoik gjer në fund.
