Në erën e lehtë të mëngjesit,
Ec këmbëzbathur mbi dhe të njomë,
Ndjeje cicërimën e zogut të qeshur,
Mos ki frikë nga nata pa hënë.
Mos kërko ar në duart e tua,
As fron të lartë mes njerëzisë,
Një zemër e ngrohtë vlen më shumë,
Se pasuri e mbushur me hije.
Fjala jote le të mbetet dritë,
E mos u ftoh në dallgë të ftohta,
Mbi dhe të lodhur ruaj një pritë,
Për shpirtin e lirë mes kohës.
Qielli lëviz pa lejen tonë,
Dhe dielli lind pa pyetur askënd,
Ne jemi veç pika mbi det,
Që humbasim në fund të valës.
Mos u frikëso nga nata e zezë,
Se dhe ajo ka ëndrrat e veta,
Kur agimi troket nëpër re,
Gjithçka rilind, siç rilind jeta.
Ndaj ec këmbëzbathur mbi dhe,
Puth tokën që ty të mban,
Një ditë do bëhesh pluhur vetë,
Siç ishe dikur në fillim të saj.
Jeta një fije bari i hollë,
E përkulur nën shi e erë,
Por prapë ngrihet mbi çdo dhimbje,
Dhe buzëqesh, edhe në terr.
Mos harro të ndalësh një çast,
Të ndjesh erën që luan me gjethet,
Asgjë nuk zgjat përjetësisht,
Veç kujtimi që mbetet pas vdekjes.
Mos vrapo pas kohës që ikën,
Se asgjë s’e kthen një ditë të shkuar,
Përjeto momentin e pastër,
Si një yll mbi natën e muzgut të vonuar.
Ndaj ec këmbëzbathur, pa frikë,
Se jeta nuk matet me vite,
Po me çastet që zemra i ndjen,
Dhe me ëndrrat që ngelin të gjalla në vite.
