Gjithë jetën e pati vetëm një lopatë e një kazmë
edhe një copë tokë e një lis ia kishte lënë baba
kur ishte nis me iu bashkuÇetës së Azem Bejtës e këtij i kishte thënë: biro, po shkoj me dek për këtë Copë Tokë që na ka met e për këtë Lis
që shumë furtunave e vetimave u ka qinrue
ruje mirë e dekën mos e ban jashtë hijes së tij.
Ai kishte një lopatë e një kazmë
që gjithmonë i mbante afër vetes
me të cilat gjithë jetën e vizatoi shiun
rreth hijes së lisit
që paradite shfaqej në perëndim
e drejt lindjes rrëshqiste pasdite.
Në stinën e vapës kur lahej në liqenin e djersëve
nën hijen e lisit e përtypte kafshatën e lodhjes
kurse në stinën e qirinjve të akullit
që zgjateshin në strehën e fatit të tij
ngjyente kafshatën në hirrën e shpresës.
Gjithë jetën e mati hijen e lisit
e në furkën e fatit tjerri pejtë e andrrës
ku do t´i hapte themelet e shtëpisë së re
ditën që dielli do të dukej mbi Qyqavicë
duke bartur mbi supe atë Pranverën
e hijes së lisit t`babës.
Dhe erdhi një ditë e dielli preku zenithin
dhe humbi diku nën re
e ai nuk pati më ç`të maste
sepse hija hyri thellë në trupin e tij
e hija e lisit u zvogëlua sa bebëza e syrit.
Atë ditë lopatën e kazmën
fshatarët i gjetën mbështetur për lisi.
Me to i hapën themelet e banesës së re
kurse me dërrasat e lisit bënë kulmin e shtëpisë
të cilën gjithë jetën e projektoi nën lis.
Në vend të tjegullave kulmin e shtëpisë
e mbuluan me plisa dheu.
