Nuk munda të ndryshoj kurrë sinqeritetin tim,
as kur fjala ime jehonte si gur në qetësi.
E vërteta më lidhej në gjuhë si fije drite,
dhe s’munda ta vesh me mjegull as kur më lëndoi.
Nuk munda ta ndryshoj fytyrën time,
as kur ajo skuqej nga ndjenja, si agimi i ndrojtur mbi male.
Ishte pasqyrë e shpirtit tim të zhveshur,
dhe s’munda ta fsheh, as ta shtrembëroj.
Nuk munda ta ndryshoj çiltërsinë,
as kur ajo bëhej preh e gjarpërinjve që puthin e kafshojnë.
Ajo më rrinte si fëmijë në pëllëmbë,
duke më kujtuar se drita nuk ndryshon për errësirën.
Nuk munda ta ndërroj besimin tim,
as kur timin e shkelën si gjethe vjeshte në rrugë.
Ai më rrinte si gur në kraharor,
jo për peshën, por për forcën që më jepte në heshtje.
Sepse njeriu nuk bëhet i fortë duke ndryshuar thelbin,
por duke qëndruar i vërtetë kur bota rreth tij
ka mësuar të mbijetojë me maska.
Dhe në fund, është drita brenda nesh
ajo që bën dallimin – jo ajo që të tjerët duan të shohin.
