Ti një ditë ecën shtegut vetëm
ditën tjetër përzihesh turmave
kurrë s’e kuptove kur e ndjeve
vetminë
njëherë një puhi mes zagushie
shpirtit t’i dha përmasat e gëzimit
ditën tjetër nën të njëjtën puhi
dhimbjet e të djeshmes
çanë udhë drejt teje
puhitë tash e tutje të trembin
Ishe filiz i pa rrahur erërash
kur nise ta gatuaje ardhmërinë
duhej t’i jepje formën e përsosjes
asnjë udhe të mos i mungonte drita
as edhe një gur ku mund të marrësh në thua
ndryshe binin përdhe përsosmëritë e pritjes
arkitekt i dështuar në sytë e pritjeve tani
u bëre degë kur nise ta njohësh
veten
të vërtetën e jetës bëhesh trung
e varr e kurrë s’ke për ta parë
fryma është art i pa definuar nesh
për t’i zënë të nesërmet symbyllazi
marathononomak pas marathonomakësh
vrapuan e vrapojnë
trofe që s’fitohet mbeti jeta
