nuk e mbaj mend
cilën ditë prej drite
java ka ken tue shfletue
kur u mbodhe e shkove
as fjalën e fundit qi ma the
as çka ke pasë veshun
jo se kam harrue
po s’due edhe njiherë ma
me i pa ata sy bojëpranvere
tue lan mbas shpine
gjethe t’rame vjeshtet
prej asaj dite
mbrenda meje mbetun ka
diçka e çame
pa mujt m’e komcue kurrnjiher’
sot m’ra udha andej
stacioni s’kish ma pak njerëz
call unë isha pak ma i zbrazët
asgja s’ka ndryshue për botën
as për stolin e pritjes
qi nuk më njofti pa ty
por pa m’dvet
vikama e trenit që vijke
rrapllima e do krahëve prej guguftuje
dhe dridhma e ajrit
edhe njitash
frymën ma lidhin nyje n’fyt
çdo shkuemje treni
më ngjan me ikjen tande
e pritja
vjen me rrota hekuri tue cijat
dhe n’vend të shinave t’ndyshkun
shkelin nëpër brinjët e mia
mos me m’lanë edhe ‘i herë
me t’ribâ
