Kaher të ëndrrova, o mëmë, Shqipëri,
me sy të përlotur, me zemër të thyer në burgje,
kur gjaku i bijve të tu derdhej si lumë
dhe ëndrra jonë për liri mbytej në pranga e mjerim.
Mëngjes i bukur — mëngjes i shpresës;
sot të shoh, të ndjej, të përqafoj aromën tënde,
ti që më rrite me mall dhe më mbajte gjallë
në natë të gjatë, nëpër rrugë të ferrit.
O det i kaltër, që përthithje lotët tanë,
o male që dëshmoni britmën e popullit,
ju jeni dëshmitarë të dhimbjes sonë,
por edhe të një qëndrese që s’u shua kurrë.
Shqipëri, dikur të ëndrrova pa pranga,
pa ndarje, pa gjak e pa dhembje;
sot edhe më bukur qëndron para syve,
sepse plagët e tua janë plagët e mia.
O motra e vëlla, kudo që jeni, të gjithë,
ngrituni, lidheni besën, ruani flamurin!
Mos lejoni që emri ynë të shuhet në harresë —
kjo tokë është amanet i brezave.
Sot jam mes jush, ndoshta i huaj në tokën e stërgjyshve,
me shpirt që digjet nga mall e nga dhimbje,
me vargje që bëhen zjarr dhe thirrje:
Zgjohu, Shqipëri!
Kaher të ëndrrova — dhe sot të dua më fort se kurrë
