Për veten, pasi kam rënë,
e s’kam kërkuar askënd të më ngrejë.
Për veten, pasi kam heshtur,
kur fjala do të digjte botën përreth.
Më deshën të butë, që s’kundërshton,
por mësova t’i kthej heshtjet në shpata.
Kur më lanë në stuhi,
unë ndërtova strehën me vetëtima.
Nuk kërkova falje që jetova,
as mirënjohje që u dogja.
Çdo plagë ma di emrin,
dhe çdo shenjë në shpirt
është kujtesë që mbijetova.
Më quajtën të ftohtë , ndoshta nga frika,
se s’mund të më thyenin më.
Unë jam ajo që zgjohet pas rrënojës,
ajo që qesh kur të tjerët heshtin.
Nuk pres kthime, as shpjegime,
as premtime që digjen në ajër.
E kam ngritur fronin tim mbi hirin e vetes,
dhe tani, çdo hap i im ,
është betejë e fituar
