Ta duam femrën !!
Në vrazhdësinë maraton’
brengosemi në pafajësi,
në gjurmët ku ti kalon…
mbjell djerrina në ligësi.
S’di si bën hije mbi tokë,
derdhur lumenj me vrer’
shpirt thyer në k’të botë,
kujt tjetër i bëre qeder !?
I mistershëm si vetë deti,
nga fantazmat survejuar,
dallgë mllefi nga ty mbeti,
imazh i egër,i shpërfytyruar.
Robinë e shijes së hidhur,
meny servirur ndër dhëmb’
pafajësi në zinxhir lidhur,
butësi e shkelur me këmb’!
Siluetë shprese në agim,
nat’ ankthi që mori arratin’
e lirë si një zog në fluturim,
fole britme-kudo oshëtin..!
Loti i dhimbjes-në rebelim,
në djall ti që nuk ke zemër,
biletë e destinuar pa kthim,
s’lëndohet kurrë një femër !!
…………………………………………………………………………..
Pranë njëra-tjetrës !
Shije mirësie..tek ty u fala,
pran’ meje dy mike të rralla,
rreze Dielli..si vet pranvera,
intelektuale me plot vlera…
Shpirti m’u ngroh te votra,
krah meje-dy mike,motra,
zemra gëzoj… m’u bë mal,
mrekulli që të lë pa fjalë !
Zot im-mirësi e ç’do dite…
në shpirtin tim dy fisnike !
N’Shkodër-kam miq e shok,
Syrie-mike e rrall’ për kokë.
Në Tiranë-ku kam identitet,
Lenca-mike,motër e vërtet,
det dashurie-ikon’ n’mirësi,
thesar modestie-krenari !
Syrie-zjarr malli,në Australi,
gojë mjalt,zemër artë,flori,
Lenca-modeli ynë,fat,risi..
të tria në NJË,në përjetësi !!
………………………………………………………………
Memorial i heshtur.
Në mjergull…në tymnajë,
diku..në merorien e strukur,
retorikë mister,në ç’do skaj,
monolog miks,pa u dukur.
Ish një kohë…si pranverë,
tani…në zemër akullnajë,
si rreze Dielli…ishe atëherë,
tani…s’di kujt i peshon faj.
Çekan-ndryshkur n’univers,
siluetë-zhdukur në errësirë,
hutuar n’dhëkryq,si për ters,
trafik dendur,pa vend të lirë.
Vrull mendimesh-ura jogan,
rend pas tyre,në etje-mall,
trysni që shpirti s’e mban,
çoroditje,si qenie e rrallë.
Zëri këlthet,kthehem n’vite,
pluhurosjen tej…e shkund,
oazë e trishtë e ç’do dite…
dehur…gotën ngre me fund.
Ti ishe ëngjëll si në përrallë,
unë një flutur krahë shkruar,
tani-imazh i kthyer në djall,
unë drit’ shpirti,e plotësuar !
………………………………………………………
Shpresa që kurrë nuk vdes !
Natyrë e bukur e vendit tim,
hapësirë,bukuri,bardhësi,
dhe jeta do merte kuptim,
nëse do kishim dashuri…
Asgjë s’është më si dikur….
asgjë nuk ngjan si më parë,
njerëzia bërë zemërgur,
mënjan’të ftohtë,të ndarë.
Teksa syri të sheh bardhësi,
mushkërit’ me ajër plot…
dilem’ në vetvete,për çudi,
kontur’ pa jetë kjo botë.
Kohë e largët,si ish atëher’,
kish ndërgjegje,ngrohtësi…
dimrin e kthenim n’pranver’
me buzëqeshje,me dashuri.
Pyes veten,eci e menduar,
realitet i mjerë,në trishtim,
përse kështu,të larguar..!?
veçmas,humbur drejtim..
N’zemra do ket’ngrohtësi,
një grimë dashuri vallë..!?
a do jemi si kjo bardhësi,
le t’mbajm’ shpresën gjallë!
