Kur një grua pushon së dashuruari
Nuk bërtet, nuk mbyll dyer me zhurmë
Nuk thotë “mjaft” me buzë që dridhen
Por largohet…në heshtje
Si hëna kur fshihet pas reve të natës
Fillon të harrojë aromën e zërit tënd
Ndalon së pyeturi nëse do kthehesh vonë
Nuk kërkon më shpjegime për mungesat
Sepse ka mësuar të mos presë
Prej një njeriu që s’kupton sa fort i dhemb heshtja
Gruaja duron…e duron gjatë
Mban peshën e zhgënjimit si shall në shpatull
Numëron gabimet e tua në heshtje
Si lot që rrjedhin pa i parë njeri
Dije që nuk ikën menjëherë
Pasi të do përtej çdo arsyeje
Por kur shpirti i saj mbushet me boshësi
Kur durimi i tretet si kripa në ujë
Atëherë ajo nuk kthehet më
Nuk ka rrugë që e sjell pas
As fjalë, as premtime, as pendesë
Sepse kur një grua pushon së dashuruari
Ajo nuk ka zemër më për ty
Vetëm kujtime që s’kanë më zë
