FALJA VETES QIELLIN!
E pra, dije,
Se dielli dje dhe sot u dogj prej cektinës së shpirtrave pa shpirt!
Kallkan frymorësh gjithkund…!
Duhet ta dish,
se traun e tij
Kurrë se pa ky kafshë njeri…
Veç qimja e botës e bezdis!
Prapë duhet ta mësosh,
Që botës nuk iu shterkan
Karakatinat dykëmbshe
Që turbullojnë çatitë,nahitë
E vendin ku rrinë!(Zot na ndih!)
Pra duhet, ta dish
se kësisoj qeniesh janë kaq të pacipa
Sa pështyjnë kudo.
Duhet doemos ta dish,
Se këta trupeshq do të shesin dëngla nervozimi
E qejfmbetje rakitike …
E tërci … e vërci!
E po,
mos ngurro më tej,
Por bëj si bëj dhe arratisu qiejve,
Atje, ku veç ajri e di si ndihesh, e di…
Duhet ta bësh për hatër të vehtes,
O njeri i mirë:
falja vetes blunë e qiejve!
Poezi nga Anila Varfi
