PUTHMË!
Kam ftohtë, i dashur,
Kam ftohtë,
Oh, sa ftohtë!
Ç’është kjo ftohtësirë kështu
Që trupin ma ndez flakë,
Akullnajat e shpirtit
Si mund të shkrihen nga larg?!
Ndaj ti puthmë,
Puthmë deri në dhimbje, Në gjak!
Kuptoje, dreqi ta hajë:
Veç një herë rron mbi dhe,
Kjo jetë është prag!
Mos e përmbys këtë kupë,
Po mbushe plot
E ktheje me fund
Verën-gjak!
Në mes të erresirës dil dhe shiko Hënēn
Që roje na bën nga lart!
… Puthmë,
Puthmë, i dashur,
Të mos më kalbet kënga e shpirtit,
Dhe qielli të më rrëmbejë lart!
Më mbërthe me buzët e tua
Dhe puthmë,
Gjer të vijë fundi ynë!
Nuk kam turp e as drojë,
Ndaj ëmbëlsisht ëndërroj
Me shushurimat e gjetheve,
“Jam e jotja”-
Gjer në kupë të qiellit
Le të jehojë!
Të qëndrojë drita mbi ne
Si një këngë pa partiturë,
Ku të gjitha dashuritë
Në këtë jetë të na bëhen urë!
