Pas tri dite qëndrimi në hotel u tmerrova kur në faqen time të “Facebook”-ut pashë veten të vdekur. Kishte dy ditë që isha i vdekur. Edhe më e tmerrshme se vetë vdekja, ishte mënyra e lajmërimit. Në faqen time, me germa të mëdha e të zeza qëndronte kumti i kobshëm. “Me keqardhje lajmërojmë miqtë e nderuar, se sot paprtimas vdes më i dashuri im Sokol Siga” Ai vdiq papritmas në hotelin ku kalonim pushimet. Hiri i tij do të hidhet në liqenin që ai e adhuronte. Nuk do të ketë të pame as ngushëllime, mjafton pikëllimi i zemrës sime. Përjetë i pikëlluar shpirti i vetëm i tij (ashtu më thërriste gjithmonë ) ERA“.
I shastisur, e mora me mend se si kishte ardhur deri te kjo katrahurë. Unë si somnambul që isha, kisha bërë shumë çudira në jetë që nga fëmijëria. Sidomos në netët me hënë të ndritshme. Njëherë kisha veshur uniformën e punës së babait dhe më kishin gjetur fqinjët pak pa shkelur në urën e gurit. Tjetër herë gati sa nuk më kishte marrë pushka e t’zotit të dasmës pak pas hyrjes dhëndër djali dëshiri i tij, nga që unë para dyerve të tyre kisha thirrir si i çmendur emrin e nuses. Babai i shoqes më të bukur të klasës më kishte sjellë në shtëpi për veshi si gomarin, siç thoshte babai, pasi që në pikë të natës, kisha thirrur Vesën të loznim lojën fshehtas. Delet e dajëve, në një muzg, ishin bërë pre e ujqve nga se e kisha zgjidhur tojën e derës së stallës.
Sa e sa gjëra të tilla do kisha bërë, sikur nëna mos të kishte gjumë fluture. Sa herë e herë më ka kthyer mbrapa në dhomë, duke më mbajtur për krahu ashtu të alivanosur si ndonjë i dehur. Kjo gjendje prej somnambuli më përcolli edhe pasi u rrita, madje shpesh më kanë gjetur shumë larg shtëpisë në lagje të tjera, duke u bërë i padurueshëm dhe i rrezikshëm për vete e
familjen me këto marifetllëqe, dikur filluan të më lidhinin herë kembët e herë duart për shtrati. E gjithë lagjja më njihte për këtë ves, andaj më thërrisnin i përhëni, vampiri, fantazma, xhenazja e gjallë, kali i varreve e shumë epitete të ngjashme. Në mbrëmjet me hënë të ndritshme më përqeshnin dhe këndonin si kor duke zgjatur zërin me iso: -“Në këtë natë ç’po zdritë hana, ik Sokol se t´ u qi nana oheeeeej !” Për këto gjëra dhe qindra tjera i kisha treguar gruas sime ende pa u martuar, që për çdo rast ta dinte. Për çudi, kurrë më nuk më kishin ndodhur këto gjëra që nga dita e martesës . Madje gruaja këto përjetime të mia i kishte marrë si aventura të trilluara. Mocanikët me shpoti më thonin se gruaja ma kishte nxirë edhe hënën dhe nuk ka somnambul me dy këmbët në një kepucë. Të gjitha këtu m’u kujtuan, përderisa po lexoja shumë ngushëllime për mua në faqen time të Facebook-ut. Shumica e ngushëllimeve i ishin drejtuar dashnores e shumë pak familjes. Sidomos miqtë e ngushtë, krejt dashnores. Më trishtoi rikthimi i somnambulizmi pas aq kohe dhe në këtë nënyrë. M’u kujtua disi si në mjegull që mbrëmë, para se të flija kishte valëvitur pakëz perdeja e më kishte trishtuar hëna aq e ndritshme.
Isha përpjekur tërë naten, por pa ditur se ku isha. Mbylla faqen time në “Facebook” e me gishtërinjtë që më dridheshin, i rashë numrit të gruas, u shtanga nga pergjigjja e telefonit se nuk ka qasje në këte numër. Shpejt e shpejt mora shtëpinë ku pas tri ti-ti-ti- ve të shumta dëgjova zërin bas të babait: -“Të nderuar, nuk mbajmë të pame dhe nuk pranojmë ngushëllime për të!”
Pas disa minutave, duke dihatur, u gjenda para sportelit dhe me gjysmë fryme kërkova pasaportën.
Sportelisti më zgjati dokumentin duke më pyetur i ndrojtur: -Rast vdekje zotëri ?!
-Po,- i thashë.
– Kush ka vdekur mirësi?!
-Unë, – nxitova t´i përgjigjem duke u përplasur për derën e qelqtë në drejtim të taksisë që më priste.
