SONTE
Një erë e ngrohtë,
flladiste sonte
perden e dritares,
Sikur i ftonte të vallëzonin me të,
E të harronin netët e ftohta.
Të prita me net të tëra,
Por më kot,
As u duke, e as fole,
Nëpërmjet erës në ëndërr me ftoje.
Sonte i dashur
Mos fli,
Dua të shikoj me goten në duar,
Se e di në terrin e kësaj nate,
Ti më pret mua…
Në fytyrën tënde shikoj dritën,
E në shpirtin tënd ndjej jetën.
Vetëm sonte,
Sonte mos fli,
Unë jam fryma, jam dashuria jote,
Që vij në endrrat e tua,
E të marr të shëtis në kopshtin e lumturisë,
Duke bertitur me të madhe, Të du-u -u-ua…
Sonte më prit me gotën në dorë,
të pimë unë dhe ti….
MË….!
Më përqafo,
Që ta ndjej aromën e dashurisë.
Me përqafo,
Që ta ndjej afshin e lumturisë.
Me përqafo,
Që t’ ia njoh shijen bukurisë.
SHKO…!
Të besova kur më thoje: të dua,
Të ndjeva kur më thoje,
je e imja!
E gjithë bota rrotullohej rreth meje,
Je dashuri më thoje:
Je burim hareje.
Pastaj me thoje je diell,
me thoje je yll e je hënë,
dhe ndenim flatrat në qiell,
dhe udhë nuk linim pa zënë.
Por në dejet e tua paska pasur….
Oh ta them nuk dua…
Por jo gjak të kulluar.
Ç’ t’ i bësh?
Më vrave dhe zemërplasur,
Në gjakun tënd e gjeta unë tradhtinë.
Engjull ti m’ u shfaqe atë
ditë plot me diell,
Veshur me kostum si një kalorës i rrallë,
Në ëndrra fluturova deri lart në qiell,
Por m’ u ngrys shpejt qielli,
kur më dole djall.
Ndaj dhe dashuria u shpërfytyrua,
Si një gjethe vjeshte që shkelet me këmbë,
U ça universi, çdo gjë u shëmtua,
Të vritet dashuria a nuk është e rëndë?
Tash shko,
Shko andej nga kurrë s’ ke menduar
Në zemrën time do mbetesh,
Një dosje e harruar.
