Më shkruan dje një shoku im i vjetër
E shprehet ai me shumë shqetësim(!)
Dhe fill pas fjalëve të përshëndetjes
Ku ke humb, më drejtohet, miku im?!
Kjo heshtja jote fare s’po më pëlqen
Dhe falje më kërkon pse flet kaq troç!
Thotë se i pëlqente zërin të ma ndjen
Të flisnim ne për kujtimet e lëna koh’s.
Më fal, mik i dashtun, me kujdes i them
Unë nuk kam heshtur, as nuk do heshtë
Është koha që s’flet, as nuk po dëgjon
Njerëzit i ka bërë, ajo shurdhmemec!
Kohë që hesht bën njerëzit të heshtin
Akrepat e ores kanë harruar ta shënojnë
Kur në darkë urojmë ne mirëmengjesin
E mendjet n’ëndërra nisin të shtegtojnë!
E hëna po na duket si t’ish ditë e shtunë
E diela si të ishte ndonjë festë e rrallë
Ditët e ndërmjetme nuk shihen askund
Emrin ua kanë harruar atyre n’kalendar!
Koha përsërit veten në kohë pa kohë
Pa gjurmë të mira, pa shënime, e kujtim
Shenjat e saj, një ditë kur do t’i lexojmë
Mbajnë damkë të zezë, emrin “Ngujim”!
O Zot, kush ka parë trupin e lisit t’prerë
Me rrathë në trup ka shënuar në dimër
Po mbi ne, ç’shenja do lëj kjo pranverë
Brezat nesër si do ta lexojnë frikën?
Tkurrjen që kemi bërë sot, kohë pa kohë
Si në dimër të acartë, jo si t’ish pranverë
Brezat e të nesërmes si do ta kuptojnë
Kët’ brengë t’kohës, pa kohë e pa vlerë!
Koha pra ka heshtë, miq të mij të mirë
Por gjurmë ka shënjuar në trup e shpirt
Gjurmë që do lexohen në kohë me diell
Kur mjegullën e zezë, drita do e davaris!
S’kam heshtur unë jo, pra fatmirësisht
Kjo e heshtje e kohës, gojën m’ka mbyll
Funeralet që s’flasin italisht as spanjisht
Dallgë e mërzisë n’shiprt, rritur një pyll!
Koha ka heshtë; heshtja ka ngrirë kohën
Në një vello të zezë, ajo e ka vesh botën
Ka heshtë koha, por jo motorët e jetës
Dashuri e Hyut, dritëvegim i Shpresës!
Trishtimi e lotët kanë përmbytur detet
Për njerëzimin është kjo pikë e kthesës
Të jetoje sot, e t’i përkasë të nesërmes
Më pak pasuri, e shumë dashuri jetës!
Ka heshtë koha, por heshtja po
Ulurimë e dhimbjes, ka pushtuar qiejt
Me lutje përshpirtje mbuluar ka globin
N’tokë mjekët tanë, engjëjt mbrojtës!
E sotmja ka heshtë, e nesërmja të flasë
Zëri i viktimave, në apel do t’na thërras
Që nënë natyra, mos t’na shoh si të huaj
Të mbjellim një fidan e t’korrim një duaj!
Ka heshtë koha sot, e nesërmja uluret
Në apel ndërgjegjen gjithkujt ia thërret
Natyra është e gjallë, dhe po reagon
Heshtjen tonë dje, sot po e ndëshkon!
