Atë ditë, shiu binte me gjyma,
Dhe unë ahh, nuk kisha ombrellë,
Tej e tej qiellin e çanin ca vetëtima,
Të frikshme për mua ato ngaherë.
U futa nën një strehëz të prisja,
Deri sa shiu litar’ të pushonte,
Përballë një pemë njomëzake,
E vetme, në heshtje më vështronte.
Nuk di se pse ndjeva dhimbje,
Dhe në çast e urova me zemër,
Sa më shpejt’ dua të rritesh,
“Shpresë” e thërrita në emër.
U duk sikur pema më dëgjoi,
U çel e lehtaz më buzëqeshi,
“Bota jote tmerr sa imja është,”
Dëgjova sikur belbëzoi te veshi.
“Ti – më tha – sa të duash mund të qash,
Do t’i ruaj lotët e tu, në sekretet e mia,
Hajde, dil këtu në shi, me mua bashkë,
Lere shiun të lajë gjithë brengat e tua”.
Dola në shi e i’u afrova ngadalë,
-Shpresë – i fola, ndërsa shiu na lagte,
Me lot e vadita, e përqafova me mall,
-Dua të rritesh – i thirra – bëhu gjigande!
Unë dhe shpresa jemi lidhur në simbiozë,
Djalli i luftës sot e ka lënduar, e ka vrarë,
Gjumë të shqetësuar për ty bëj o shpresë,
Ngjallu, forcohu, fluturo e lirë në qiejt e lartë!
