BOTA PARA SAJ TUNDOHEJ
Bota rrokullisej para saj ,
Hyjnore e praruar në ar,
I falesh diellit , xhelozonte henën,
Në muzgun e mbremjes perflakur mbi mal.
Shprangoste shpirtin , e linte te lire
Atje kur fjalet e arta s ‘punonin ,
Mergonte hareshëm me syte e mbyllur,
Në luadhe te pashkelura shpirtin mërgonte .
Largohej prej trupit ,lart fluturonte,
Në fantazira femërore kridhej sa kaq ,
Mbi gjoksin e saj rrezja harbohej,
Dhe mbi buzët e saj shuante mallin.
Oret rrokulliseshin ashtu shpenguar ,
Rreshqisnin hareshëm kurmit të saj ,
Petale te bardha shkundëte Pranvera ,
Qe binin ngadalë mbi floket e saj .
Bota para saj nisi te tundohej ,
Fjalet brenda saj gati kishin ngrirë ,
S’guxoi ta prekte , ju ulë pranë e heshtur ,
Duke shijuar nga afer kete mbrekulli te lire te dashurisë.
NJË GRUA NË SYTË E TIJ
Lume qe rrjedhë pandalur në shkretëtire ,
Cicerima e jetës qe mengjeset i zgjon,
Oaz I pafund dashurie zhurmuese ,
Nje kordhele e kuqe mbi floket e ujevares .
Buzeqeshje pranvere parfumuar nga puthjet ,
Kompozim i nje kenge te pa kenduar kurre ,
Ninullë e sperkatur me qumshtin e gjirit,
Ekuacion i mistershem I pa zgjidhur kurre .
Shperthim i pranveres mes akullnajave polare,
Muzë lirike qe shpirtin tundon,
Nje lot i fshehur neteve te gjata ,
Nje klithmë dhimbjeje qe jeten zgjon.
Dashuri engjellore qendisur me ar’
Simbiozë e shpirtit në fluturim ,
Shi dhe furtunë ku thyhen rrufetë qiellore,
E pa imagjinueshme , vullkan në se I ke prekur dashurinë.
PASARELA MENDIMESH
Në oazin e thellë te mendimeve,
Zhytem dhe dhimbjet lexoj ,
Atje perhumbet filli i kujtimeve ,
Vrapoj ti gjej , rrugen ngaterroj .
Çuditerishtë nje rreze drite hapet ,
Shohë lotin që laget në shi ,
Pranë një peme me lule veshur ,
Kërcen syshkruara krahapur atje .
Tek i shikoja ashtu mendueshem,
Lotin dhe vajzën atje larg ,
Me pushtuan serishte mendimet e stisura ,
Që si diell e shi ngujuar me mbajnë.
Zbresë syte në rrugicat e pagoja,
Atje ku vraponte nje kalë I bardhë,
Krifa e tij tundej dhe shundej,
Mua me zgjoi të fshehtin mall.
Ashtu si ai, zemra ime harlisur ,
Dashuroi si e çmendur në erresirë,
Dridhej prej prekjeve e prangosur ,
E mbajti në dryn shpirtin e lire .
Dhe thonë se prej kujtimeve
Shpirti meket,
Dhe brenda tyre me nje murgeshë ngjason ,
Une mendueshem u them pafrike ,
Kujtimet si trendafil shpirtit bulëzojnë.
Atje në pasarelen e mendimeve ,
Mbyllë syte nje çast , thellë frymoj ,
Shpirti me gufon ,dehur në gji ,
Shall te trendafiltë me hodhi pranvera ,
Parfumuar në aromen dehëse te buzëve që pranverën tundojnë .
