Hije e një trupi në mërgim
Çapitem sonte në qytetin tim,
I padukshëm, në një mjegull pështjellë,
Hije e një trupi në mërgim,
Jehonë rrokullisur në një shpellë.
Pse po më duket si një kohë tjetër,
I largët, i panjohur ky qytet?
Mëkot po përqas një kujtim të vjetër,
Dhe ndihem i përhumbur, në siklet.
Lëkundem në një botë të dyzuar,
Çapis, ndaloj dhe eci përsëri,
Mëdyshur, në harresë të trishtuar,
Tjetër qytet, unë tjetër njeri.
E verbër koha dhe jeta shurdhuar,
Asgjë nuk po shohin sytë e mi,
Botë lakuriqe, e tjetërsuar,
Përzier urrejtje dhe dashuri.
Këpucë pa njerëz, veshur nga hijet,
Rrëshqasin pa zhurmë nëpër trazirë,
Shpirtra që turren të fshihen në pyjet,
Dhe djaj që i përzënë pa mëshirë.
Çapis, vras kohën, vetëm këtë natë,
Po ku e kanë çuar qytetin tim?
Digjet pa flakë shpirti im i ngratë,
Përgjumur, territ ndihet një rënkim.
Dhëmbje pa lotë, merak që rri zgjuar,
Një qyqe diku, larg, zë e vajton,
Një mall i gjakosur, mall i mërguar,
Endet vetëm, i marrë dhe përgjon.
Çapitem unë, hije e trishtuar,
Një pikë lot nuk po gjej për të qarë,
Më ndrydhi zemrën qytet’ i dyzuar…
Medet, Vlorën tonë e paskan vrarë.
