JETESA
Kur lindem, lindem te paster,
Dashuria e nenes,ishte thesari yne
Nuk njohem frike,s’patem probleme,
Ne krahet e nenes patem besim.
Por, derisa u rritem,u rriten dhe deshirat,
Dhe shume shpejt u skllaveruam.
Sa me shume shikonim,
Aq me shume donim,
Kerkimi yne, por me shume, u be i pa trembur.
Etja jone per me shume nuk mund te shuhet,
Sa me shume kapnim, me shume e shtrengonim.
Ne u perpoqem, dhe çgrabitem i grumbulluam,
Pronat u bene zoteria yne.
Dhe kur jemi te vjeter, te vjedhurin thesar shikojme,
Nje shembull i keq i asaj, qe lakmia ka korrur.
Pellembet tona ende te shtrenguara per te kapur,
Deri ne vdekjen tone,
Kur duart tona te hapen.
