KUJTIMET E ZEMRËS
Kur kujtimet i pëshpërisin qenies sime ,
vajtoj stinët e mërguara pa dashuri ,
agimet e uritura ,si zogjtë në shtegtime ,
netët anemike që shuhen pa bukuri .
Unë mund të jetojë me plagë e hidhërime ,
mund të thërrmohem e të rilind në çast ,
por s’mund të jetojë,kur dëgjoj zemrën time ,
që kërkon zemrën tënde, ditë e natë
…
E shoh tek rend,siç rendin kuajt nëpër shkrepa ,
hera-herës ngjan dragua, që nxjerr flakë ,
djeg e shkrumbon vetminë e udhëve të shkreta ,
por edhe gjallëron shpresën me ritmin vraparak.
Por ,ty të kërkon të të thotë këtë herë :
Një zemër e pafajshme,s’vdes asnjëherë ,
se edhe kur baltoset,nga njerëz të pabesë ,
në gjak,çel zambakë,që i japin jetës jetë
.
Ndonëse çerdhja jonë ,me fije dashurie ,
ka qetësinë e çerdhes kur ikin dallëndyshet,
fijet e saj pleksen thellësive gjer në eshtër ,
ndaj mos lër zemrën të thotë:Dashuria është gënjeshtër.
Kur kujtimet i pëshpërisin qenies sime ,
zemra bëhet xhind e nuk më bindet ,
ngre dallgë lumturie,që godasin trurin ,
kërkon të frymojë, në kraharorin e burrit .
Poezi nga Mimoza Çobo
