KOHËT KANË NDRYSHUAR
...MENDIMET…
Dikush flet në errësirë.
Koha zbret mendimet në të gdhirë .
ditët kalojnë si era me suferinë
diku në një shtëpi të rënë dëgjohet një rënkim .
Pylli i vraxhdë kërcet dhëmbët
me zëmërim ,
gjethet e rëna qeshin me dëshpërim ,
U mbushën rrugët
s’ngeli më asnjë gjethe në pemë ,
kohët kanë ndryshuar mendimet
shiu filloi me ngashërim të bierë
.
Kohë me plasaritje…
ditë pa asnjë pritje
.
Kësaj kohe të pavlerë kush do i flasë. kokrra e mollës është mbushur maras .
I flet lules celi petalet ,
jepi aromë dhe bukuri livadhit .
Grinden pemët
kemi ndryshuar pyllin .
Ehh… në një qytet që sapo kanë ikur të gjithë përgjithmonë,
me një ndjenjë absolute moskthimi.
Rrugët e qytetit të boshastisura
jeta merr frymë me vështirësi .
Njerëzit vriten pa asnjë faj brënda në shtëpi.
Mendimet kafshohehen mes vetes
egërsishtë ,
Hëna nuk e nxjerr dritën plotësishtë .
Një qytet pa hënë
një dridhje muzgu pa zë
.
Shiu bie pa pushim me dridhje zëri .
Mbi dritaren time .
Kërcasin xhamat e u thyen nga trishtimi .
Ehh trishtim !
Hapa shiu që këputen nga qielli .
Hapa tingujsh që dridhen në mbrëmje
hapa zemrash që rrahin me dhëmbje.
Dallgët e detit përplasen me tërbim
I flet vala shkumës kërkojnë shpëtim,
I flet nata ditës kërkojnë mendim .
Rrugët e mendimeve që ngjiten në yje ,
libri i të lumturve ishte shkruar me gabime.
Ashtu nëpër ëndërra do bie në gjumë ,
Gjerisa agimi të përhap mjergullat mbi lumë .
