Thesar i shqipes
Sa e amël fjalë e shqipes,
n’atë të folmen e Gegnisë.
Kjoftë për ndjenja t’bukura zemre;
kjoftë për kangët e trimnisë.
Oh sa e bukur fjalë e saj!
Sikur mjalti kur pikon.
Bash si kanga e bylbylit.
Amël shpirtit i tingëllon
.
E kthjelltë si vala e Valbonës;
e bardhë si vala e Drinit të Zi;
e qetë si Llapi im i Kosovës.
Me shkrimet e para je histori.
E folme e moçme sa vet deti,
qysh prej Lekës zulmëmadh.
E Kostantinit dhe Mbretit Pirro,
dhe e Perandorit Justinian
.
E mprehtë si shpata e Kastriotit,
kur dëgjohet në kangë t’lirisë;
e kandshme si mjalti n’hoje,
kur i këndohet me shpirt dashnisë.
E fuqishme si pushka e Ademit,
në ballë anmikun kur e godet.
E saktë si dora e Zahir trimit,
për Atdhe kur hasmin vret.
Si dy krena që i ka shqiponja,
me një trup, e me një zemër.
Dy dialekte ka gjuhë e jona,
na jep nder dhe na jep emën.
