DHJETORI
dimri e shkundi fustanin e bardhë
në dhjetor qysh në javën e parë
me shkëlqimin e brishtë
shpresat i përkëdhel butësishtë
se kaherë kanë mbetur
në gjoks nyje lidhur
duke e pritur
janarin me hapa të shfrenuar
se telat e violinës u zgjatën shumë
deri në pëlcitje
me e marrë atë udhë pakrye
përpjet me kërcye
me i prek kaltërsit
pa kufij
e t’i ndiejnë ngrohtësitë matanë
me i pa ngjyrat e stinëve tjera
e sfidat e të parëve tanë
për pak siguri
si jetonin me mallin e shterur syve
e përqafimet në krahëror të shqepura stinëve
se në vendlindje
dëshirat plakën me mendimin e dehur
se vetëm hovi i ikjes i sjell ëndrrat në prehër
qyteti i lindjes duket i tymtë
pa e provuar një herë
t’i kthjellojnë idetë dhe sytë
se fotot nëpër facebook
sjellin tinguj të rrejshëm
të tjetërsojnë e të vjedhin mendjen
të bëjnë të jetosh për të tjerët
por dikur vonë e kupton
kur rrëzohesh,
e vet çohesh
askush nuk të njeh
deri sa një ditë e sheh
se thinjat nuk bërtasin
si bora e maleve mbi kokë flasin
