HAPJA KRAHUN POETIT
Kur vargu vjen n’dritare
Dhe troket aty
Hapja krahun
Mos e lërë të pret
Merre brenda
Se dëshiron të flet me ty
Ndoshta të flet
Për netët pa gjumë
Të poetit të vetmuar
Me laps e letër
Dhe vargun që kishte sy
Ishte vargu i Podrimjes
Që flet
Edhe për rrjedhën e Lum lumit
Ndër vargjet e tij.
