Sa më merr malli Shqipëri,
Për të bardhat perlat e tua,
Ti shtrihem malit thellë në veri,
Burimin të ta pi, sa dua.
Të shoh, të mallëngjehem e gjitha,
Me bariun që tufën përcjell,
Me qingjat tek kërcejnë hareshëm,
Me tokën punuar e mbjellë.
Të bukurat alpe I dua,
I rrinë atdheut mburojë,
E dua jehonën e bjeshkës,
Lërmë o Zot ta dëgjoj.
Bunës ti vete në rrjedhje,
Ti laj pak sytë e qarë,
Te ec e zbathur pa drojë,
Me vete guriçka të marr.
Liqerin e Lasgushit ta shoh,
Nga të mjeshtrit të lexoj ca vargje,
Pak erë lakrori mjafton,
Kur kaloj ato pragje.
Të mirën myzeqe e dua,
Të urtën ,sa shoqen s’ja gjen,
Për grurët që verdhon në arë,
Për bujkun që djersa i vlen.
Dy detet ti dua atdhe,
Të rrinë fustan nusërie,
Jehona e këngës labe,
Thirrje burrërrie.
E dua flamurin krenar,
E nderoj dhe atje në mërgim,
Je mall që mbete pashuar,
Blerimi I shpirtit tim.
