Rruga qe duhet te ndjek,
eshte e erret per te qene vetem.
Ndonjehere me vjen te bej prapa,
por duhet ta pershkoj patjeter.
Me ka mbetur dhe pak durim,
qe te me shoqeroje besimin.
Se thone ; terri s’largohet me terr,
vec drita e sjell agimin.
Nderkohe qe te gjithe jemi dicka,
ama dukemi dicka tjeter.
Atehere do t’i jap ze mendimit
dhe ne vepra u kthefte qe neser.
Ngadale si me qiri, po eci neper terr.
Me mbush me shprese dora mbi shpatull.
Ate qe kerkoj patjeter do ta gjej
pa harruar , kush per dore me ka mbajtur!
