Kam dëgjuar sa herë…
ti quajnë
paksa “të marrë” poetët ,
po përse
asnjëherë s’e kam kuptuar ,
ndoshta…
se në dashuri
bien dhe me hënën ,
apo me lumin zemërak
shkumëbardhash kreshpëruar..
Ndoshta…
se syri i tyre sheh
atë që ti s’e dallon ,
te ajrit fërfëlitet…
një gjethe e harruar
n’degë lakuriqe të një plepi ,
se borën e sjell ashtu urtë e butë ,
verës kur zhegu përvëlon ,
dhe dashuron aq fort ,
eh… dashuri poeti…
Ata të shkrijnë dhimbjen
kur ngrin kapilarësh ,
dhe madhështinë e Nënës
në zemër ta zbresin ,
fjalën e mençur…
urtësinë që trashëgim la Babai ,
ti sjellin mes vargjesh
që prapë gjallë të mbesin .
Ndoshta…
i quajnë të marrë,
se kuvend bëjnë me fletën ,
e nga paqja e gjumit…
sa herë
veten kanë privuar ,
në pritje të agut…
fjalë të reja
kanë shtuar në varg ,
e tjetër poezi
dhe për ty ka frymuar .
Ata…
shpirtin
s’e mbajnë veç për vete ,
prej tij falin kaq shumë
pranverë e dashuri ,
por dhe në qofsh ndonjëherë
vërtet “i marrë” o poet ,
le të jem e marrë…
veç të jem pak si ti .
