Jam një pëshpëritje në vesh të botës,
jam pikë shiu që ledhaton shkretëtirën,
jam heshtja që flet në gjuhë të padukshme,
jam plagë që mëson të buzëqeshë.
Në damarë të dheut rritem ngadalë,
si një frymë që s’mund ta shkelë koha,
jam dritë e fshehur në rrudha të natës,
jam puhizë që zhvesh dhe shpirtin e gurit.
Jam kënga që fshihet nën pluhurin e heshtjes,
jam ëndërr që zgjohet mbi supe të lodhur,
jam yll që vdes për t’u bërë mëngjes,
jam stinë që ndërron lëkurën e dhimbjes.
Në çdo përkulje mbart një fillim,
në çdo fund ndiz një dritë të re,
jam fije shprese, jam shkelm i stuhisë,
jam vetë jeta dhe kurrë s’mbaroj.
