brenda zemrës ke mbetur i hutuar,
dhe unë, pa ndroje, kam nisur të të kërkoj
nëpër rrënojat e Masadës*.
Nuk të gjeta.
Errësira që kishe mbledhur
në Muzeun e Luvrit
ishte bërë hije për Lulen e Jetës.
Spektri i ngjyrave,
kur ishim bashkë,
kishte mbetur bardhë e zi
në një vazo alabastre.
Dhe ti, që më dukesh gjithnjë e më i largët —
as ikën,
as vjen.
Ai pak guxim
që dikur ta kisha parë fshehur
nëpër rrugët e Parisit,
për dreq,
tashmë është përdredhur me litarë.
Më thuaj —
a të vret, sado pak,
liria e gjetheve të harruara
poshtë këmbëve?
