Fara e fisnikërisë
Në lindje një dritë e fshehtë,
Jo shkollë, jo librat e jetës.
Në gjak e ka rrënjën e vet,
Në emër, në shpirt, në heshtje.
Udhëtim i heshtur
S’ka zë fisnikëria të bërtasë,
Ajo ecën butë si hije,
Në punë të mira pa lavdi,
Në sy të pastër, pa mëri.
Nën hijen e emrit
Një emër mban pesha të mëdha,
Jo nga pasuria, por nga nderi.
Fisi që rriti shpirtra të bardhë,
Trashëgon më shumë se stoli e ar.
Prova e jetës
Në varfëri e në pushtet,
Fisniku mbetet njëlloj.
Nuk shet shpirtin për epitet,
As zemrën për lavd e lojë.
Në fund të rrugës
Kur mbaron fryma në gjoks,
Dhe toka pret heshtur e rëndë,
Fisnikëria nuk vdes me trup,
Ajo ngjitet në gjakun që vlon.
