Botë e grinjtë, mendime të zymta,
Që rreken pafund t’ma vjedhin frymën,
Bojërat t’ia zbehin akuarelit tim,
Ta bejnë me çdo kusht si vetja…
Eh, ja, kështu na dalin nuancat,
Nga një pikë loti që i rreshket syve,
Përrenj të turbullt veshin fytyrën,
Por ti prapë më thërret “e bukura ime!”
Një refleks i ri, i lind befas dritës,
Asaj që thyet në bebzen e syrit,
Shpirtit të lodhur, vrapon t’i thotë:
“Për dashurinë, ndriço pak më shumë!”
