As stina e (pranë)verës nuk t’freskon me bukuritë e luleve ngjyra-ngjyra
Kur je larg nga Nëna nuk buzëqesh as e mira natyra
Të kap një mërzi që as vet nuk e kupton
Kur je larg nga Nëna nga malli zemra sa s’gufon
Sillesh e pshtillesh nuk e di a të thuash fjalën që t’mundon
Kur je larg nga Nëna loti tinëzisht të tradhëton
Sofra e mbushur plot me begati e mirësi
Kur je larg nga Nëna çdo gjë e ëmbël kthehet në idhtësi
Del në oborrin e shtëpisë dhe pret zërin më të ëmbël-“o bir i Nënës”
Tek atëherë e kupton se ai zë është më i bukur se drita e Hënës
Kur dhimbjeve të trupit i shtohet mundimi i shpirtit
Kur je larg nga Nëna ia di vlerën e saj që ajo për ty gjithmonë ishte dora e shpëtimit
Atëherë matu mirë po gabon po e lëndon në zemër
Sepse një ditë bëhet tepër vonë e s’do mundesh ta thërrasësh më atë emër
