Ç’qe një erë që fryri mbrëmë ,
Erë e marrë pa drejtim ?!
Natë e errët , s’dukej hënë .
Kur s’ka hënë , nata nxin
.
Veç një dritë ndriste brenda ,
Pas dritares fshehur ndriste .
Dritë që delte nga zemra .
Ndoshta mua po më priste ?!
S’prita jo , të delte hëna .
Hëna loste përmes resh .
S’prita të më ftoje brenda .
Udha hapur qe mes nesh .
Shpirti që më mbante brenga ,
Për ty brengat , sigurisht .
Eh , ç’mëkat që u bë brenda !
Fundi – fundit nuk jam Krisht .
Ajo era që fryvi mbrëmë ,
Nuk qe erë , po qe zefir .
Eh , sa mirë që s’pati hënë ,
Do shihte bota sehir !
Nuk qe natë si ç’do natë ,
Po dhe era fryu e marrë .
Shpirti shfryu çdo lëngatë .
Shkoi lëngata këmbë zvarrë .
