Sot mbushen 27 vjet nga rënia heroike e Fatime Hetemit, vajzës së Bistricës së Shalës, e cila u njoh me dashuri e krenari si “Sokolesha e Shalës”. Më 22 shtator 1998, në të njëjtën ditë kur ranë Komandanti i Brigadës 114 të UÇK-së, Fehmi Lladrovci dhe bashkëshortja e tij, Xhevë Lladrovci, pushkët serbe ndalën edhe jetën e Fatimes.
Ajo ishte ende studente, e re në moshë, kur iu bashkua Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Fatimja la auditorët e studimeve për të hyrë në radhët e lirisë, duke u bërë shembull i guximit dhe i besës shqiptare. Në atë kohë, kur duhej zgjedhur mes jetës së rehatshme dhe sakrificës për atdhe, ajo zgjodhi pa mëdyshje rrugën e shenjtë të luftës.
Fatimja ra bashkë me Fehmiun e Xhevën, duke e gdhendur emrin e saj në përjetësi. Ajo nuk arriti të përjetojë rininë, as ëndrrat e saj personale, por e përjetësoi idealin më të madh: lirinë e vendit. Gjaku i saj, i derdhur mbi tokën e Drenicës, u bë frymëzim për brezat që erdhën pas saj.
Për mua, si kushëri i saj, dhimbja dhe krenaria bashkëjetojnë. Fatimja nuk është vetëm kujtim familjar – ajo është krenari kombëtare. 27 vjet më pas, kujtimi i saj është i gjallë, një dritë që nuk shuhet kurrë, një amanet që na obligon të jetojmë me dinjitet e dashuri për atdheun.
Fatime Hetemi, “Sokolesha e Shalës”, mbetet përjetë simbol i vajzës shqiptare që nuk u tremb, që zgjodhi të jetojë në pavdekësi.
Në përkujtim të saj, le të mbetet kjo strofë:
Në Shalë u ngjite si shqipe krenare,
me zemër studente, me shpirt -atdhetare.
Në krahë të Fehmiut e Xhevës re dhe ti,
për t’u bërë dritë që s’do të shuhet assesi.
