Ëndrrat mbetur palosur në valiven e udhetimit,
Aeroporteve me ‘gete’ të pafundme gjithmon në pritje,
Shpirti digjet ngadalë me heshtjen e ankthit e të mallit,
Për cudi ,dhe shiu që smë ndahet, shoqëruesi im në ikje,
Udhëtar si kuaj ikin rrugëve destinacione pa mbarimë,
Me ta dhe unë e vetëm me brengën rrugën e përshkojmë,
Trishtimi për ty bie mbi qerpik që bashkë me shiun rrinë,
Bota lëviz ,nën trokat e tyre lotët rrjedhin njeri nuk i shikonë.
Avjoni si një qënie pa shpirtë të përpinë në fluturim,
Ndjehesh si fëmi që rrëmbehesh nga krahët e nënës.
Nën boshllëkun e ajrit për një castë kërkon ndimë,
Ndarja të sjellë në milje largë ,dhe brengat u mbartën erës..
