llambë e gozhduar
në mëkatoren e shpirtit
që djeg fluturat e brinjëve
çdo mëngjes
zgjohet para diellit
me ritualin solemn të çeljes së petaleve
të buzëve të etura për simfoninë e shiut
me adn-në e dashurisë në sy
dritëbardhë
në vrimën e zezë të kozmosit
xixëllonjë
që ndez kandilin e të pathënës
shkëndijë uji
copëtohet në damarët e ajrit
fshehur nën lëkurën e vetmisë
heshtur nën dregëzen e dhembjes
nuk ka gjuhë
as gjeografi
ka zemër
kur trupi del lakuriq nga guaca
pret në detet e boshllëkut
që askush s’i ka shkelur
fryma është ajo
gruaja
kur gjithçka tjetër shuhet
