Një zë i huaj më thërret emrin tim,
si nga një botë që s’e kujtoj më.
Nuk di nëse është frikë apo mall,
veç zemra më dridhet si gjethe në erë.
Endem nëpër ëndrra të mjegullta,
ku rrugët shuhen nën hijet e mia.
Përpiqem të godas terrin,
por grushti im shkon bosh,
si ajri që s’mund ta mbash dot në duar.
Bërtas e zëri më kthehet mbrapsht,
si flakë që djeg veten në heshtje.
Jehon në mua një tingull i lashtë,
si kujtim i një shpirti që s’gjen strehë.
Dhe kuptova,
ai zë i huaj s’ishte tjetër veç meje
vetja ime, e humbur në pyllin e mendjes,
duke kërkuar njerëz si unë,
në një botë ku askush s’ka zë.
