PËR TY….
Në shpirt…
të thellë e kam plagën ,
si brazdën e plugut
në ugarin e hershëm të pranverës ,
deje dhimbjesh
gardhojnë pllanga të fllugosura
trupit të sfilitur ethesh ,
por ty..
shqisat të kanë rënë në gjumë të thellë ,
e s’mundesh të shohësh ,
të ndiesh si ato rënkojnë ,
a thua se pakt ke bërë me djallin …
Vërtitesh si hije
dhomash e korridoresh të akullta ,
aty ku grahma fundjete
përplasen ajrit që mbyt ,
aty…
ku syve t’venitur drita zbehet ,
dhe n’valë dëshpërimi
shpresa t’rrokulliset në humnerë .
Ti luan me orët..
sekondat e mia ,
me indiferencë e heshtje që vret ,
e unë besëprerë…
dritëza shprese kërkoj në zot ,
dhe ndëshkim për ty …
për ty..
njeriun me bluzë të bardhë
që në duar të lash jetën ,
e ti..
në këmbë s’e mbajte dot .
……………………………………………………………………..
BARDHË E ZI…
Sirtarëve… kërkojmë albumet e vjetër ,
të gjejmë gjurmë të së djeshmes ngecur diku ,
në marramendje vitesh mbledhim si nostalgjikët ,
copëza kujtimesh si relike mbetur aty – këtu .
Me gishtat hollakë e të brishtë të durimit ,
duam t’i kthejmë pas , ashtu si ishin dikur ,
memorjes gërmojmë në çdo skutë e kthinë ,
sekuenca që jeta , hodhi në të sajën pikturë .
Në bardhë e zi… grimca e një çasti ,
e një çast.. sa mijëra të tjerë bashkë ,
dhe shpirti ..dritë e bardhë zbërthyer në ngjyra ,
kartën i djeg kohës , sikur të ish një ashkë .
Kontrasti i dy botëve … dje edhe sot ,
duket sikur njëra – tjetrës aspak s’i përkasin ,
fotografi të vjetra..fletëveniturave dergjur ,
me gjuhën e pagjuhë … si të gjalla flasin .
Të zverdhura si gjethet në fillim vjeshte ,
nën lëkurën e hirnosur ruajnë mallin e zjarrtë ,
bardhë e zi..:dhe ngjyrat qeshin brenda portretit ,
dhe i shenjtë e i patjetërsuar mbetet çdo çast .
…………………………………………………………………..
A MUNDET ?!
Sa herë …
në copëza kohe
ja ndërrova garderobën shpirtit ,
endur tezgjahëve të imagjinatës
me fije ëndrrash të kaltra ,
i qēndisa me ngjyra t’ylberta
si agimet e mëngjeseve të praruar ,
por çdonjëra
përfundonte në copëza zhelesh ,
e shpirtin tim gjeja cullak ,
dhe dëshirat fluturake
mbi re më kishin shkuar .
Rënkonte zemra
në ethe zjarrmie ,
dhe kur dimri egërsisht
mbi tokë shtronte acar ,
e shpirti….
shpirti ngrinte kallkan
kur si saçi mbi prush
piqte zhegu i verës ,
e mjerisht
shpëtim nuk gjeja dot ,
ai vorbullohej i mekur
si gjethe vjeshtake ,
prangosur inatesh
nën dufin e krisur të erës .
Por a mund…
a mundet shpirti të marr frymë ,
burgosur
në kafazin skeletinë të qënies tënde ,
kur kohëve tē pakohë
dashurinë ta kanë bërë pis ,
ta kanë thërrmuar ,
a me heshtje ta kanë vrarë ,
kur mes qiellit dhe tokës
vërtitesh trup e shpirt
i ngjizur si hije ,
e tashmë….
kohën që shkoi
copash tërheq zvarrë .
………………………………………..
TI MUNDESH..
Ti mundesh vajzë !
Mundesh që mbi tokë
me buzëqeshje hyjnore ,
diellin e prushtë
në gjoks tja ulësh ditës ,
mundesh …
që atë piskamë
që mbyt brenda vetes ,
ta lësh të lirē
të marr frymë ,
ti japësh zë
nga zëri i shpirtit ,
mundesh që dëshirat
mos ti nëpërkëmbësh ,
dhe pse plagët
të kullojnë në shekuj ,
e melhem t’ju hedhësh
vetë shpirtin tënd .
Në rrugët plot gjemba
fatet na u ndanë ,
por në këtë botë të trazuar
ti mundesh…
për më tepër oksigjen
vetes ti bësh vend ,
ndaj mbi lotin e përgjakur
mos hidh hapin që rënkon ,
askush s’e meriton
trishtimin n’sytë e tu ,
as dhimbjen që rrokulliset
si ortek brenda teje ,
e skutave të shpirtit
turravrapin ndalon .
Shkundja brengën vetvetes ,
dhe zemrën përkunde
në djep gëzimi ,
se jeta është e shkurtër…
e në luhatje mëdyshjesh
s’ka kohë të qëndrojë ,
ndaj rrëmbeja frerët
e ritmin mos ndalo ,
se shqipes nuk mundet
t’ja kushtëzojnë lirinë ,
ndaj dhe mes mjegullash
gjej forcë e fluturo .
Ti mundesh…
se në qeliza të flenë
veç ëndrra të bukura ,
ndaj jepi shpresë qënies
mbi plagë të rrish zgjuar ,
zinxhirët…
me dhëmbë këputja fatit ,
se fatin tënd
si flamur të bardhë ,
mundesh që drejt qiejve
ta shpalosësh me duar .
