Zoti fryn erën, të padukshmen dorë,
Që prek shpirtin, si detin në agim,
Por velat janë në duart tona, o njeri,
Ti zgjidh drejtimin, ti gjen udhëtim.
Mos prit që era të bëjë çdo gjë,
Ajo fryn për të gjalluar shpresën,
Ti ngri velat e guximit gjithnjë,
Dhe do kalosh stuhinë, detin, veten.
Në çdo frymë të Zotit ndien një dritë,
Një ftesë për të lundruar më tej i qetë,
Sepse kush s’ngre velat e shpirtit, me shpirt
Rri në breg dhe kurrë s’e njeh detin e vet.
