Kalaja Qaitbay në Aleksandri, Egjipt
Ndërtimi i kësaj fortese të ashpër në Detin Mesdhe filloi në 1477 pasi Sulltan Al-Ashraf Kaitbay mësoi për trupat osmane që përparonin drejt Aleksandrisë. Planet e kështjellës u vendosën me zgjuarsi në rrënojat e farit të rënë Pharos, ku punëtorët mund të shpëtonin pjesë të strukturës së mëparshme për të ndërtuar kolona graniti të kuq në xhami dhe hyrje.
Përfundimisht, Perandoria Osmane pushtoi Egjiptin, por kështjella ende funksiononte si një fortesë ushtarake deri në bombardimin britanik të vitit 1882. Struktura imponuese dhe mahnitëse u la e lënë pas dore në port deri në shekullin e 20-të, kur Këshilli i Lartë Egjiptian i Antikiteteve ndërhyri në rindërtoni atë në lavdinë e tij origjinale.
Që nga revolucioni i vitit 1952, kështjella ka funksionuar si një muze detar, duke detajuar fitoret dhe humbjet e trupave detare egjiptiane.
Kalaja Bojnice në Bojnice, Sllovaki
Sipas të dhënave të shkruara të gjetura në Abbey të Zoborit, kjo kështjellë romane mund të ishte ndërtuar fillimisht si një fortesë prej druri që në vitin 1113. Guri filloi të zëvendësonte ngadalë drurin dhe në shekullin e 16-të, kështjella gotike mburrej me elementë të Rilindjes.
Ndërsa ai mund të mos ishte pronari i parë i kështjellës, Mbreti Matthias Corvinus i Hungarisë mund të kishte qenë një nga të parët që investoi në të ardhmen e saj. Sundimtari vinte shpesh në qytetin e vogël për të punuar mbi dekretet e tij dhe për t’i diktuar ato nën një pemë bliri në terrenin që tani mban emrin e tij.
Duket se ndërtimi nuk pushoi kurrë, pasi pronar pas pronari vazhdoi të rinovonte pamjet e jashtme ose të shtonte dhoma derisa kalaja përfundimisht zbarkoi në duart e Kontit Ján Pálfi. I marrë nga kështjellat romantike të Luginës së Loire të Francës, aristokrati u përpoq të krijonte kështjellën e tij përrallore të mbushur me koleksionin e tij të patëmetë të antikeve, sixhadeve dhe veprave të artit. Me pamjen e saj magjepsëse, Kalaja Bojnice është bërë një nga kështjellat më të vizituara në Evropën Qendrore, me mijëra të ftuar që eksplorojnë sallat e saj të shenjta çdo vit.
Kalaja Matsumoto në Matsumoto, Japoni
rigjina e Kalasë Matsumoto daton në 1504, kur klani Ogasawara filloi të ndërtonte një fortesë për të shmangur pushtuesit. Vetëm pak vite pas përfundimit të tij, fortifikimi ushtarak u pushtua nga kryekomandant i fuqishëm Takeda Shingen. Ndërsa kalaja ndërroi duart gjatë historisë, dizajni i saj evoluoi në një strukturë të gjatë me tre kulla me mure dhe çati të zeza me bojë që i dha pseudonimin “Kështjella e Sorrës”.
Rreth vitit 1872, kështjella u përball me prishje të mundshme pasi zhvilluesit donin të ndërtonin ndërtesa më të reja dhe komplekse banimi në vend. Megjithatë, banorët e Matsumotos filluan një fushatë për të shpëtuar ndërtesën dhe përfundimisht, qeveria e qytetit e mori atë.
Me shpejtësi deri sot, Kalaja Matsumoto është emëruar zyrtarisht një thesar kombëtar i Japonisë dhe një nga shembujt e fundit të qëndrueshëm të një kështjelle daimyo.
Château de Chenonceau në Chenonceaux, Francë
E rrethuar nga kopshte formale të zbukuruara, Château de Chenonceau duket sikur lundron në mënyrë elegante mbi lumin reflektues Cher. Struktura origjinale mund të gjurmohet në shekullin e 11-të, por ishte Diane de Poitiers, zonja e Henry II, ajo që porositi Philibert de L’Orme të ndërtonte tiparin dallues të kështjellës, urën me hark, në shekullin e 16-të.
Nga një grua e fuqishme në tjetrën, Catherine de’ Medici e bëri Chenonceau rezidencën e saj të preferuar pas vdekjes së mbretit në 1559. Nuk ka pasur kurrë një natë kur mbretëresha franceze të mos i mahnitte mysafirët brenda mureve të kështjellës me Galerinë e saj të Madhe dhe pritjen e patëmetë. aftësitë. Madje, besohet se shfaqja e parë e fishekzjarreve në Francë u mbajt për të festuar ngjitjen në fron të djalit të saj Françesku II.
Kalaja pësoi dëmtime ekstreme gjatë Luftës së Dytë Botërore, pasi pushtimi i trupave gjermane dhe aleatët bombarduan kapelën e saj. Në vitin 1951, familja Menier përgjoi arkitektin Bernard Voisin për t’i kthyer kopshtet dhe strukturën në gjendjen e tyre madhështore.
Pallati Kombëtar Pena në Sintra, Portugali
I ndikuar nga stilet barok të Lindjes së Mesme dhe evropiane, Pallati Kombëtar Pena përfaqëson dhuntinë e çuditshme dhe plot ngjyra të romantizmit të shekullit të 19-të në Portugali. Mbreti Ferdinand II e projektoi kështjellën në një kodër në malet Sintra për të qenë një shtëpi verore për familjen mbretërore portugeze.
Nuancat e gjalla që dekorojnë fasadën tregojnë seksionet e pallatit si kulla e orës së kuqe dhe manastiri i restauruar dhe një pallat i ri i verdhë. Pallati u përdor shpesh nga familja mbretërore deri në revolucionin e vitit 1910 kur u përmbys monarkia portugeze.
Pas vitesh rrënimi, kalaja u restaurua më në fund më vonë në shekullin e 20-të dhe tani klasifikohet si një vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s si pjesë e peizazhit kulturor të Sintra. Sot, të ftuarit mund të ecin në peizazhin e harlisur kodrinor të kështjellës për të eksploruar stilet e ndryshme arkitekturore që përbëjnë Pallatin Kombëtar Pena.
Kështjella Neuschwanstein në Schwangau, Gjermani
Mbreti Ludwig II i Bavarisë urdhëroi Kështjellën Neuschwanstein në 1868 si një arratisje nga syri i publikut dhe turbulencat politike. Pasi Prusia pushtoi Austrinë dhe Bavarinë gjatë Luftës Austro-Prusiane, Ludwig-ut iu hoqën fuqitë e tij, por ende dëshironte të sundonte një mbretëri të tijën.
Në një letër drejtuar mikut të tij prej kohësh, kompozitorit gjerman Richard Wagner, Ludwig shkroi për vizionin e tij për Neuschwanstein: “Do të ketë disa dhoma komode, të banueshme me një pamje të mrekullueshme të Saulingut fisnik, maleve të Tirolit dhe larg fushës; njohe mysafirin e nderuar që do të doja të akomodoja atje.”
Ndërsa Ludwig nuk arriti ta shihte kurrë Neuschwanstein-in në gjendjen e tij të përfunduar, “kështjella e mbretit të përrallave” u hap për publikun në 1886 dhe mbetet një nga më të njohurat në të gjithë Evropën.
Kështjella Frederiksborg në Hillerød, Danimarkë
E vendosur në tre ishuj të vegjël në liqenin e Kalasë, Kalaja e shquar Frederiksborg u ndërtua si një simbol i fuqisë së mbretit Christian IV si sundimtar i Danimarkës dhe Norvegjisë. Kalaja e Rilindjes ishte një rezidencë mbretërore për 100 vjet përpara një zjarri të madh në 1859.
Me vetëm kapelën dhe dhomën e audiencës që u mbijetuan flakëve, u mbajt një llotari dhe koleksion mbarëkombëtar për të mbledhur fonde për rindërtimin e pallatit. Pasi familja mbretërore vendosi që nuk do të qëndronte më në kështjellë, Frederiksborg u rihap në 1878 si Muzeu i Historisë Kombëtare.
Sot, muzeu me famë botërore ilustron historinë e Danimarkës përmes koleksionit të tij mbresëlënës të portreteve dhe pikturave historike dhe ambienteve të brendshme të kështjellës.
Kalaja e Edinburgut në Edinburg, Skoci
Duke qëndruar lart në shkëmbinjtë e Castle Rock, Kalaja e Edinburgut nxjerr një ndjenjë autoriteti dhe fisnikërie në të gjithë kryeqytetin e Skocisë. Arkeologët besojnë se njerëzit e kanë zënë vendin e kështjellës që nga epoka e hekurit, por lidhjet e saj mbretërore mund të gjurmohen vetëm në shekullin e 12-të kur mbreti David I ndërtoi kapelën e Shën Margaretës për nder të nënës së tij.
Përgjatë shekujve, anëtarët e monarkisë e riimagjinuan pallatin mbretëror si një vendbanim dhe kështjellë ushtarake. Një element i dukshëm dekorativ mbetet mbi derën e pallatit – inicialet e praruar “MAH”, për Marinë, Mbretëreshën e Skocisë, dhe burrin e saj të dytë, Henry Stewart, Lord Darnley.
Pas Bashkimit të Kurorave në 1603, Kalaja e Edinburgut u rezervua si një bazë ushtarake. Sot, të ftuarit janë të mirëpritur të eksplorojnë ndërtesa të ndryshme dhe objekte të lashta të monarkisë skoceze si Guri i Fatit.
