POEZIA E TË DIELËS
Kur ajo të largohej prej andej
do ta linte dhomën
të heshtur dhe me grila
të ulura përgjysmë,
shallin të palosur me kujdes
mbi një nga divanët
me jastëkë të rrëzuar pa rregull
ku çlodhej pasditeve.
Kur të largohej prej andej,
libri që lexonte mbrëmjeve
do të mbetej mbi karrige
me fletë të papërthyer,
përmbys,
për të mos humbur ngjarjen
e imagjinatës,
tek priste të ndodhte diçka në zemrën e saj.
Në cep të tryezës së xhamitë
do të mbetej filxhani i kafes,
i pirë përgjysmë
dhe boshllëkun
si çdo gjë në jetën e saj
që ishte si histori libri.
Kur të largohej prej andej,
çdo gjë duhet të ishte po njëlloj,
që të paktën muret të besonin
se atje kishte jetë…
