STOP LUFTES !
Ti flet pa pushim e lëndon ca si tepër,
Miqtë të tolerojnë, po ti rrëmben shumë,
Lëviz pandërprerje, përdridhesh si gjarpër,
Çdokushi thotë, se ti zhdukesh pa gjurmë.
E pabesueshme, si mund të jetë e vërtetë,
A është kjo gjëja më e mirë që të shijon,
Dikur nën kontroll sikur ishe, tani ti po shkel
Mbi shtëpinë e tjetrit, qëllon, bombardon.
Nuk paske të ngopur, e pamundur të ndalesh,
I rrëmben të gjitha, e nuk ngopesh kurrë,
Dhe pse je në krye, aspak nuk kënaqesh,
Thyen premtim e ligje, pretendon je burrë.
Me pak s’mund të ngopesh, pa frikë e pranon,
Pabesisht shkel e vret njerëz të pafajshëm,
Kuçedër pusho zjarrin…! E drejta nuk vonon,
Hakmarrja e popujve do të djegë si ashkël.
Zogj të pafat…
Zogj që bien nga qielli e plandisen pa jetë mbi parajsën prej balte…
Kurrë më s’do të munden tē fluturojnë të lirë në qiellin e paskajshëm,
Me mijëra mbi tokën e Meksikës
njëherësh,
si një re e stërmadhe e zezë ranë…
të vdekur…
Shkenca dhe spekulimi…
Ndohtja e ambjentit e indiferentizmi…
Këta zogj shtegtar
emigruan nga Kanadaja e borës dhe dimrit,
pse nuk munden të durojnë të ftohtit,
Diellin duan dhe dritën,
Por të gjithë njëherësh gjetën vdekjen.
Me mijëra syresh
U helmuan nga gazet toksike,
Gazet toksike të shkencës e spekullimit,
Të supersuper fitimit,
në ajrin behar të Meksikës…
Ç’po ndodh kështu me ne njerëzit…!?
Ankth i nënës…
Era frynte e marrë atë natë,
E shiu binte me rrëmbim
Ajo me foshnjen në krahë,
Ecte në udhën pa kthim.
Papritur vrullin e uli,
Ndali, e sytë lart i çoi,
Boll ma lëndove shpirtin,
E lodhur sa s’ka, jam o Zot.
Si foli, kokën leht’ e ktheu,
Hijet e zeza pas e ndiqnin,
Shtrëngoi fort foshnjen në gji,
Dhe lotët faqeve i rridhnin.
Aspak nuk i dhimbsej vetja,
për birin shtiza shpirtit i hynin,
Ecte e gjora në natën e errët,
E lotët i plekseshin me shiun.
Befas një yll ndriti në qiell,
Një portë para saj u çel,
Hyri dhe me forcë e mbylli,
Dhe u ul me birin në prehër.
I vogli flinte i qetë, ndërsa
Ajo gulçonte e tmerruar,
Papritur, hapi sytë e pa, sa
Mirë… ishte duke ëndërruar.
