Kur nata vjen (si çdo natë)
ti afrohesh më shumë…
Të lutem, të lutem mos ik,
o ëndërr e pafund!
O ëndërr, o ëndërr mos ik
dhe pse në dritare rri hëna,
o natë, o natë mos ik
kam fjalë të pathëna!
Edhe kur je afër, edhe kur je larg,
edhe kur më merr në telefon…
fjalën ‘Të puth’ nuk e harron një herë…
Më ke dhuruar një lulishte plot lule
ku shetis e mbush shpirtin me t’kandshmet erë!
Çdo lule – premtim e kujtime,
çdo lule, ku Ti dhe Unë
dashurinë dhe mallin
shumëfishojnë ‘me shumë’.
Bir, o bir
mos ia trazo gjumin flokut të bardhë!..
Diku në një theqafje, në një rrëpirë mali
rënkon moti…
*
Bir, o bir…
… mos ia trazo syrin përvujtnisë së plakut!..
Diku lëvizin rrënjët e një miti e një legjende…
Qielli humb yjet e lëshon retë për t’i gjetur…,
derisa syri bëhet rrahje zemre…
*
Bir, o bir…
Pëshpërimën e fundit e kam rujtur për ty,
edhe shpirtin si frymëmarrje për ty e kam rujtur,
edhe puthjen si rizgjim bardhësie… edhe flokun e bardhë…
Më shfaqesh, papritur, në ag,
syri im ndrit si qiell shprese,
sikur pendohesh, ikën me vrap,
fshihesh te lulja me pika vese.
Mos bëhet ëndërr kjo pikë e vesës
dhe si ylberi humbet e shfaqesh…
një vjollce i jep ngjyrën e shpresës,
e lë pas një aromë manushaqesh.
Më shfaqesh në muzg, papritur
si nimfë, shtojzovalle e kërkuar…
Ti shfaqesh, tashmë, e rritur…,
kur nuk shfaqesh je hënë e vonuar…
