PEISAZH.
Dielli pushon i lodhur, rënë mbi det
Qielli fut në gjirin e tij avuj të mëndafshtë
Që kthehen ngadalë në tyl të mëndafshtë
Me të shtatë ngjyrat e ylberit që qesh
Dielli shtrihet horizontalisht në krevatin e tij të ngrohtë
Ka ecur, ka ngrohur ka ndritur një botë
Tani ulet mbështetur mbi valë
Si një pasha i kënaqur pas një beteje të fituar
Zogjtë e detit hedhin vallen e fundit
Para se nata të shtrijë krahët mbi gjithësinë
Unë qëndroj në breg me vështrim të tretur larg
Dhe them çfarë stiliste e paarritshme është natyra!
ZEMËR NËNE
Dritare e dyer të mbyllura
Njerëz të ngujuar që dridhen
Rrugë, historikisht të përgjakura nga lufta
Panoramë e frikëshme e ditës
Një grua me fëmijën e sajë të pajetë
Rend rrugëve që rënkojnë
Do të thërrasë, të bërtasë, të gjëmojnë
Por as zë nuk nxjerrë e mjera gojë
Ec drejtë perëndimit e mjera nënë
Dielli i turpëruar fshihet pas resve
Qielli e ka humbur madhështinë e tij
Para kësajë pamje tragjike të ditës
Nëna prapë beson në qiell e në Zot
Qielli dhe toka të akullt, bashkuar
Heshtin para tragjedisë së kohës
Vetëm zemra e nënës vuan e nuk dorëzohet…
KËMISHA IME E BARDHË
E vesha këmishën e bardhë,
Bardhësia iu vesh jetës, qielli mori ngjyrë të bronztë
Mendova se gjeta paqe për njerëzimin
Por…
Paqja,mbetet në ëndrrat e njerëzve të vuajtur
Si kafshata për të varfërit në ditë festash
Mbetet e lyer me gjak dhe dhimbje
Para meje u shfaqën pamje tragjike
Të një bote gjithnjë në vuajtje…
Këmisha e bardhë veshur
Duket e trembur dhe e trishtuar në trupin tim
Nëpër sallat luksoze shkëlqejnë
Këmishët e zeza
Si një pasqyrim …
I shpirtit të errët që mbulojnë
Më kot …
Mundohen të nxjerrin ndonjë buzëqeshje
Që mbetet si tatuazh përçmimi
Në fytyrën e shoqërinë
AJO NGJYRË E KUQE
Mos më gënjeni ju lutem, mos
Ajo ngjyrë e kuqe a nuk është ngjyrë trëndafili?
Mos më thoni se është gjaku
Që rrjedh pragjeve
Ku njerëzit jetojnë
Me ëndrrën e bardhë
Nuk është perëndimi i bakërt i diellit
Që bie mbi valët e ngrohta të detit si një tyl i lehtë
Dhe na fut në botën e imagjinatë së ëmbël
E ne ëndërrojmë të nesërme të purpurta
Është ngjyra e lëngut të jetës
Derdhur për të kënaqur ambicjet e arrogancës
Mos më gënjeni
Mos thoni se është buzëkuq i trëndafilave
Është ngjyra që më tremb
Është flakë që djeg zemrën e shpirtit tim
Të lutem moj flakë të lutem
Digj planet dhe intrigat, thurur
Nga mendjet të ngatërruara të kësajë bote
Ajo ngjyrë e kuqe
Le të jetë ngjyra e shpresës që lind…
