Pena ndriçimtare
Asnjëherë s’të lëshova vendi im
As kur ndjeva dhimbje, as kur ndjeva gëzim
Se ty dhe mua na lidhte toka-gjaku
Në të mirë e në të keqe tek ti gjej motivim.
Kam shkruar për lumturinë dhe mërzinë
Hapërova me dhimbje, e shpreha dashurinë
Durova goditjet e pranova përqafimet
Asnjëherë e përulur, mbajta madhështinë.
Dielli kur rrezatonte ia kisha lakmi
Çdo rreze më bëhej varg në timen poezi
Pena m’u shndrit e mendja m’u ndriçua
Për herën e parë thura rubai.
Tatuazh në zemër
Plaga që s’kullon, vret
Shpirti që s’dëgjohet, n’heshtje bërtet
Zemra e plagosur rënkon
Ajo s’ka tatuazh, por ngjyrë kullon.
O zë i zemrës që s’bën zë
O hije e turpshme djallëzore
Zemra nuk duron mallkimin tënd
Shpirti nuk i përgjigjet përulësisë
Nuk është rob i yti
Por krijesë e Perëndisë.
Grishje
Më grish
Edhe kur s’më sheh…
Eja e ngopu
Në sofrën e dashurisë
E të lutemi
Për ditët plot uri dashurie!
Dashuria qenka uri
E kapluar me dashje
Ndjenjë që në zemër fle
Pa pushim.
Sa luhatje velash
Të anijeve lundrimtare
Sa orteqe
Sa vërshima
Por, ajo
Si një fortifikatë ngre krye
Në oazën e praruar
Me degë e lule akaciesh mbuluar.
