Një natë
mësuesja ime e letërsisë
më hyri në ëndërr
E njëjtë me ëndrrën
dhe kujtimet e mia
me një vel buzëqeshje në fytyrë
por jo e buzëqeshur
asnjëherë s’ia mora vesh arsyen
e arratisjes së buzëqeshjes
nga fytyra e saj.
Trokiti me gishtin e vogël
në mbretërinë time të letrës
shtyu derën e rëndë
prej vargjesh
dhe duke u përplasur
me një metaforë të harruar
më tha
ti je tepër baroke Nevi!
ka shumë natyrë
lumenj
e zogj transparentë
mbretëria jote
shumë lulëzim
dhe për më tepër
shumë xixëllonja
të kuqe.
Dhe iku
si gjithmonë
me hapa të ngurtë.
Unë ngriva!
Lumenjtë u fyen
xixëllonjat e kuqe u bënë
befas të zeza
edhe ajri po ashtu
si mund…
Oh, mësuesja ime e dikurshme
minimaliste!
Si vallë e gjete rrugën gjer tek unë
takat e tua e urrejnë
rrugën time me bar të blertë
dhe lule begonje anash
sepse ti
nuk e di që unë
kam lindur nga një lule
në ditën e katërmbëdhjetë
të pranverës
ndaj s’mund të fshij
por vetëm mund të shtoj
si këtë trëndafil
që ka mbirë mbi buzët e mia
mbasi u putha me tim shoq
Ja po e shtoj, po e shtoj
sepse unë jam baroke
ish mësuesja ime
jam baroke
Dhe ky nuk është faj.
