ME ATË GËRSHET.
E buzëqeshur, ti po më pret,
Me vështrim, që larg më fton,
Kur të shoh, me atë gërshet,
Të jem sëmurë, ti më shëron.
Ndoshta e bën, atë më shumë,
Që t’më ndezësh, flakë gjakun,
Por flakën ndezur, e mbaj unë,
Se doja të hiqja, pak merakun.
Se shumë herë, ta kam thënë,
Për at’ gërshet, që mban ashtu,
Se përmbi gji, siç e ke vënë,
Më vjen bota, gjithë rrotull m’u.
Kur gërshetin, në dorë e mban,
Luan me të dhe me mua qesh,
Sytë e tu, si breshër m’vranë,
Si një stuhi, që sjell rrebesh.
Por rrebeshin, tek unë e pruri,
Ai vështrim, që mëshirë nuk ka,
Kur tundet mbi gji, si kalli gruri,
Mua shpirti, në dy pjesë u nda.
Se ka çaste, kur pengu t’ngel,
E shpirtin brënda, ta ngacmon,
Dhe nga mëndja, kurrë s’të del,
Por, vëtëm mëkati, e shëron,
Me ato sy, po më mbyt në ujë,
Kur vështrimet, mbi mua bien,
Herë më dukesh si një statujë,
Dhe herë tjetër, si një sirenë
.
Si sirenë, që lidhur më mbanë,
Në një ishull, ku është Çirçeja,
Ah, sytë e tu, si rob më kanë,
Por unë nuk jam, as Odiseja.
Prandaj dhe unë, me të vërtetë,
Vrapoj pas teje, si t’jesh manare,
E thur per mua, flokun gërshet,
Dhe s’po më le, që të prek fare.
