EMIGRIMI
Çdo gjë ecte me vrull
Edhe ditët me shijun që s’ndalonte
Ditët e numëruara kisha
Më rridhnin lotët
Harroja pranë kujt isha
Mendoja emigrimin në vete
Dhe shiqoja prindërit e mi
Por ata mendonin ndryshe
Kur nusen t’ua sjell në shtëpi
Mendonim dy palët
Asgjë mes vete pa biseduar
Në dhomën e shtëpisë së vjetër
Edhe zjarri qe shuar
Qe shuar çdo gjë në atë vend
Edhe ëndërra për t’u bërë mjek
Shuarja, dhuratë nga Atdheu
Që merr dhe asgjë s’jep
Përveq emigrimit
Atdheu s’na dha asnjë mundësi
Andaj zgjodhëm detin
Në thellësinë e tij eshtrat ti tretim
U tretëm nëpër botë
Asgjë s’u rregullua
Mbaroi dhe jeta e prindërve
Mes pikëllimit u shua
